Column Marie-José Luttikholt

Eenzaamheid als parasiet van COVID-19

Verdrietig en stil werd ik van de eenzaamheid die een dierbare van mij ervaart door de maatregelen die zijn gesteld door het COVID-19 virus.

Jaren geleden raakte ze door een heftige burn-out in een depressie. Aangezien ze een sterke vrouw is wist ze door de jaren heen langzaam op te krabbelen en weer hoop en perspectief te ontwikkelen. Dit houdt haar op de been. Het gaat met vallen en opstaan. Drie stappen vooruit, twee achteruit. Het duurt lang, maar telkens krijgt ze wat meer grip op haar leven en daar is ze terecht trots op.
Ik heb zo veel respect voor het doorzettingsvermogen van deze vrouw! Ik weet niet of ik dat zou kunnen. Zij doet het! Ik ben trots op haar kracht en gelijke tijd verdrietig over de pijn die ze voelt omdat ze nog zo’n weg te gaan heeft die haar telkens zoveel pijn doet.

En toen kwam Corona!
De eenzaamheid die ze hiervoor soms ervaarde was voor haar te handelen. Door te zorgen dat ze regelmatig mensen zag, soms heerlijk ging dansen als uitlaatklep had ze het onder controle. Echter na ruim een jaar wegvallen van deze mogelijkheden wordt de eenzaamheid zo ondragelijk dat de depressie weer om de hoek komt kijken. De eenzaamheid is een parasiet!
Ik heb deze week dan ook de maatregelen geschonden. Ik heb haar geknuffeld en vastgehouden. Mijn warmte doorgegeven aan haar lijf in de hoop dat de energie bij haar weer kan gaan stromen.
Deze vrouw, mijn allerliefste vriendin, is niet uniek in haar soort. Er zijn veel meer vriendinnen en vrienden zoals mijn vriendin. Mogen ze bij jou in deze moeilijke tijd soms ook even “thuiskomen”?

Er lijkt nu echt licht aan het eind van de tunnel te schijnen. Er wordt volop gevaccineerd en de maatschappij gaat langzaam aan weer open. Zolang deze mensen nog besmet blijven met de parasiet van eenzaamheid zullen we hen zo af en toe wat warmte en hoop moeten geven. Heb aandacht voor elkaar en wees lief!