Gisterenochtend ontwaakte ik in een nachtmerrie. Dat wat iedereen al een poosje vreesde en vooral hoopte dat het niet zou gebeuren was begonnen. Poetin is Oekraïne binnengevallen. Ik merk bij mezelf een soort van onzeker gevoel. Wat gaat dit betekenen? Waar houdt het op? Hoe zit het met landen als Moldavië en wat als iemand per ongeluk net niet goed mikt en er valt iets op een NAVO land? Hoe dichtbij is dit eigenlijk en de dreigingen met een nucleaire oorlog moeten we die nu ook niet serieus gaan nemen? En wat betekent dat dan voor ons? Ik bemerkt de hele dag een sombere stemming bij mezelf en bij de mensen om me heen. Maar dat is hier!
Hoe moet het wel niet zijn in Oekraïne zelf? Gezinnen die op de vlucht zijn, veelal vrouwen en kinderen omdat de mannen achterblijven om te strijden. Al die gebroken gezinnen, onzekerheden, zien we elkaar nog terug? Kan ik ooit nog terugkeren naar mijn huis. Blijft mijn land, het land waar ik van hou, nog wel mijn land. Waar haalt iemand het recht vandaan om de democratie zo neer te slaan. Waar moeten al deze mensen naar toe? Waar kunnen ze een plek vinden waar ze (tijdelijk) kunnen verblijven. Hoe zorgen we samen dat de kinderen in veiligheid kunnen opgroeien? Wat gaan we doen als Europa?
Er wordt gesproken over sancties tegen Rusland. Nu blijkt gelijke tijd dat we toch wel afhankelijk zijn van datzelfde Rusland en dat de maatregelen die we zouden moeten nemen om Rusland te raken ons zelf ook raken en dan zijn die maatregelen opeens niet meer zo aantrekkelijk. Dan kost het ons teveel. Zou hier niet het solidariteitsbeginsel moeten gelden. Er moeten staan voor elkaar? Ook als de gevolgen hierbij voor ons niet zo fijn zijn? Op de één of andere manier durft men dat dan toch weer niet in Europa. Daarnaast vind ik ook de uitspraak van onze minister president bijzonder. Hij wil niet zeggen of Nederland nu extra vluchtelingen uit Oekraïne gaat opvangen. “Binnen bestaande afspraken en kaders kijken wat we kunnen doen.” En ondertussen wel zeggen dat je Oekraïne maximaal zult steunen. Schandalig. Hoezo zijn we één Europa?
Als we er echt zijn voor de mensen in Oekraïne moeten we ze in ieder geval een veilige plek aanbieden. En om nu te zorgen dat het bij Ter Apel niet weer overvol wordt Roep ik onze burgemeester op om alvast een noodopvang te creëren voor deze vluchtelingen.
Marie-José Luttikholt
Fractievoorzitter PvdA Hengelo
