Na ruim 40 jaar gewerkt te hebben bij de gemeente Hengelo voor Hengelo werd het drie jaar geleden tijd om met pensioen te gaan. En het werd ook tijd om lid te worden van een fatsoenlijke politieke partij. Dat mijn keuze de juiste was bewees Lodewijk Asscher door verantwoording te nemen voor de toeslagenaffaire en op te stappen. Jammer voor de partij, maar wel een daad van fatsoen. De anderen bleven gewoon zitten en dan vindt men het nog gek dat het vertrouwen in de politiek nog nooit zo laag is geweest.
De problemen stapelen zich op, de mensen hebben meer vertrouwen in Facebook dan het NOS-journaal en in de Tweede Kamer is soms het fatsoen ver te zoeken. Erger nog, er zijn politici die de onvrede en angst bij mensen blijven voeden en er zo een verdienmodel van hebben gemaakt.
Het was niet mijn bedoeling toen ik lid werd om ook actief te worden in de politiek. Maar al snel bekroop mij het gevoel dat aan de kant staan geen optie was. En zo stond ik 7 december in de Raadszaal om beëdigd te worden als fractievertegenwoordiger.
Wat landelijk kapot gemaakt is kunnen we lokaal niet repareren. Maar we kunnen wel het goede voorbeeld geven en hier beginnen met het terugwinnen met het vertrouwen van de kiezer. Dat begint in de Raadszaal waar we op zoek moeten naar wat ons bindt, elkaar wat gunnen en niet zinloos kleine verschillen uitvergroten. Waarbij we het eigen programma natuurlijk niet uit het oog verliezen.
De fractie zal met de wethouder hard moeten werken om punten uit het programma te verwezenlijken zoals
- Wijk aanpak nieuwe stijl door de zorg dichter bij de mensen in de wijken te brengen.
- Betere samenwerking met de instellingen en harde aanpak van louche zorgaanbieders.
- Basisbanen in samenwerking met een sterke SWB.
- Gelijke kansen voor iedereen.
- En een fatsoenlijk dak boven het hoofd van iedere inwoner van Hengelo
Dus minder praten en meer doen.
Zoals Jan Schaefer ooit treffend zei “In gelul kun je niet wonen”
