En we gaan weer door.
De verkiezingen zitten erop en ik kan toch eigenlijk niet anders zeggen dan dat ik de uitslag best een deceptie vind. Het feit dat er nog zo rechts wordt gestemd in Nederland vind ik zorgelijk. Ergens is het ook een signaal. Een signaal dat het niet goed gaat. Een signaal dat er wat moet gebeuren. Maar vooral een signaal dat er wat moet veranderen. In mijn ogen is deze uitslag dan ook onbegrijpelijk. Dat is natuurlijk ook niet helemaal objectief omdat ik met een rood hart in deze samenleving leef.
Nu is het tijd om de coalitie en oppositie samen te stellen. Altijd een veel omvangende taak die tijd en investering kost. Deze week gebeurde er weer veel in Den-Haag en lieten bepaalde politici behoorlijke steken vallen. We hebben allemaal kunnen zien, lezen en horen hoe mevrouw Ollongren een kijkje gaf in haar discrete documenten die opeens niet meer zo discreet waren. Nu zie ik en hoor ik om mij heen berichten dat dit vooropgezet was en dat het juist de bedoeling was dat heel Nederland dit zou zien. Een vooropgezet plan. Misschien ben ik een ontzettend naïef persoon, maar dat is écht niet bij mij opgekomen. Waar is de tijd gebleven dat we ook nog gewoon allemaal mensen zijn die fouten kunnen maken? En laat ik heel helder zijn: Ik vind het absoluut een domme fout, niet passend bij de functie die ze heeft. Dat is gewoon een feit. Maar als ik erover nadenk en mij probeer in te leven in hoe haar situatie was en ze zich op dat moment gevoeld moet hebben, kan ik mij het ergens wel voorstellen. Dat is wat een beetje, of eigenlijk erg veel, ontbreekt op dit moment in Nederland. Er wordt maar geroepen en geschreeuwd als het mensen uitkomt. Maar het wordt tijd dat we ook weer eens een beetje naar elkaar om gaan kijken, je verplaatsen en inleven in een ander. Door te kijken naar de positieve kanten van elkaar en elkaar af en toe een hart onder de riem te steken krijgen we stukje bij beetje een verdraagzamer en liefdevoller Nederland. En dat is iets wat ik op dit moment het állerbelangrijkste vind.
