Vorige eeuw, begin jaren-90 (ja, ja, ik kom op leeftijd), kreeg ik van mijn werkgever een training ‘persoonlijke effectiviteit’ aangeboden. Kennelijk vond die dat voor mij een passende aanvulling op mijn gedrag destijds. De training werd in 3 dagen gegeven in een hotel in Noordwijk door een, voor mij destijds onbekende, Steven Covey. Ik kreeg er ook een boek bij. Dat heette, en heet nog steeds, ‘de zeven eigenschappen van effectief leiderschap’. In het Engels: the seven habits of highly effective people. Die Engelse titel maakt wel duidelijk dat het hier helemaal niet over een managemenachtige invulling van het begrip ‘leiderschap’ gaat, maar veel meer over ‘persoonlijke effectiviteit’. Ik vind de Nederlandse vertaling nog steeds een gemiste kans om het boek en haar inhoud een veel bredere impact te laten hebben.
Maar goed, aangekomen in het betreffende hotel, werden wij in een zaal bijeengebracht en werd ik gegrepen door het charisma van meneer Covey. Jaren later besefte ik me pas dat het wel bijzonder was dat ik dat heb meegemaakt. Maar goed, laat ik tot mijn punt komen. Onderdeel van de training, alles geheel in het Engels dus (Covey komt uit de USA), was, en dat al op de eerste dag, het schrijven van je eigen grafrede. Deze opdracht was onderdeel van ‘eigenschap 2’: always begin with the end in mind. Mijn grafrede. Wat hoop ik-, wat denk ik-, wat verwacht ik dat er gezegd wordt en vooral ook: wat niet. Ik was begin 30 en daarmee helemaal niet bezig. Je kunt je voorstellen wat de impact was van het schrijven ansich en wat er gebeurde toen sommigen van de deelnemers verzocht werden deze voor de groep voor te lezen, uiteraard op vrijwillige basis. Ik heb zelden zoiets meegemaakt. Ik heb nog nooit zo snel een band gevoeld met zoveel mensen.
Welnu, wat wil ik hier mee zeggen. We worden sinds Fortuin vaak doodgeslagen met termen als: zeg wat je doet en doe wat je zegt. Ik moest hier weer aan denken toen ik de diverse stemwijzers invulde voorafgaand aan de TK verkiezingen. Het gaat in die stemwijzers alleen maar over actuele praktische vraagstukken. Wat volledig ontbreekt en wat op dit moment ook niet veel gebeurt in de politiek is de ‘waarom-doe-ik-iets’. Wat beoog ik met te zeggen wat ik doe en te doen wat ik zeg.
Mijn wens voor 2024 is dat we dat samen meer gaan doen. Waarom doe ik zoals ik doe, ook in mijn rol als voorzitter. Waarom kies ik een inhoudelijk standpunt op een thema. Waar brengt mij dit. Ik ga zelf proberen mijn bijdrage in gesprekken te doen vanuit het perspectief: wat beoog ik, om dan te komen tot de inhoudelijk keuzes. Politiek, het leven, is geen verzameling van praktische, inhoudelijk thema’s. Ieder mens heeft een rode draad waarlangs de keuzes gemaakt worden. Langs die rode draad ligt veel onderling verband, veel meer onderling verband dan in de inhoudelijk thema’s.
Ik wens jullie fijne feestdagen met dierbaren, goede gespreken en veel gezondheid in 2024 toe.
Wim Winter
