Als je nu een column gaat schrijven, dan kun je er eigenlijk gewoon niet omheen. En ondanks dat iedereen de buik er vol van heeft, inclusief ikzelf, ga ik het er toch over hebben.
Want het hele jaar draait het nu al om Corona. Het begon allemaal met een ver van onze bed show. Een nieuwsbericht over een virus in China….en toen kwam het dichterbij en man wat ging het hard opeens. Niemand had dit geloof ik zo zien aankomen. Er kwam ook een heel stuk angst bij kijken want het is zo ongrijpbaar. Je kunt het niet ‘zien’ of iemand besmet is, dus bij elk kuchje in de winkel dook iedereen de verste uithoek in. En zo gebeurde het dat ons leven dit jaar een hele andere wending kreeg. Er werden regels opgelegd waar we ons aan moeten houden. En dat vinden Nederlanders over het algemeen niet zo fijn. En nee, ik ga het niet hebben over de wappies. Dat heeft Youp van het weekend al prachtig verwoord dus daar hoef ik geen woorden meer aan vuil te maken. Maar het feit dat we iets ‘moeten’ blijkt voor ons toch wel lastig te zijn. En wat we daarbij vooral graag doen, is het kijken naar een ander. Wat doet een ander fout? Waarom gaat die winkel open? Dat mag toch helemaal niet? Waarom heeft die mevrouw geen mondkapje op? Waarom mag zij dat wel en ik niet? Wat is het druk in die winkel, hoe kan dat nou? En vervolgens plaatst men het ook nog op social media terwijl ze er zelf ook zijn. Maar Diederik Gommers heeft ons na de eerste lockdown al een wijze les gegeven. Hij kreeg de vraag of hij ons kon vertellen wat nu nog heel belangrijk zou zijn voor ons om te doen. En zijn antwoord was: ‘Als je voor de spiegel gaat staan, stel jezelf dan eens de vraag. Doe ik er écht alles aan om dit virus onder controle te krijgen?’….Dat heeft mij wel wat gedaan. Want dat betekent dat we naar onszelf moeten kijken. En dat is inderdaad waar het om draait, zelf de juiste keuzes maken. We zijn het allemaal beu om te leven in de wereld zoals hij nu is. Geen sociale contacten, geen feestjes, geen gezelligheid, geen dagje shoppen of naar de sauna. Niks van dat alles. En dan gaan de cijfertjes wat beter, de regels worden iets versoepeld en een maand later, bam, alles op slot. Het is 2 stappen vooruit, 1 terug. Er lijkt geen einde aan te komen. En als klap op de vuurpijl (die we ook al niet mogen afsteken) is er ook nog een gemuteerde variant in opmars. Maar genoeg van deze klaagzang. Want wat ik nog wel even wil benoemen zijn de lichtpuntjes. Want die zijn er nog hoor, echt waar. Mensen zijn het afgelopen jaar namelijk ook reuze creatief geworden. De digitale bingo’s vliegen je om de oren. Dus die gezelligheid is nu even anders, maar wel degelijk mogelijk. Het is even bikkelen maar volgend jaar om deze tijd hoop ik echt dat we weer wat meer kunnen. In België is ‘knuffelcontact’ het woord van het jaar geworden. Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik sowieso al een zwak heb voor België en hun heerlijke taal. Het woord knuffelcontact vind ik ook helemaal bij België passen. Dus mijn kerstwens wordt: Volgend jaar om deze tijd, kunnen we allemaal weer elkaars knuffelcontact zijn.
