Column Marie-José Luttikholt

Het duurt te lang!

We proberen elkaar aan alle kanten rustig te houden en roepen elkaar op om vol te houden. #houvol kwam regelmatig voorbij op twitter. Echter moet ik zeggen dat het allemaal erg lang duurt. En heel eerlijk, ik kan het woord Corona eigenlijk niet meer horen en de maatregelen die de overheid neemt zijn voor mij zo af en toe onbegrijpelijk. We mogen met oud en nieuw geen vuurwerk afsteken om de ziekenhuizen, de eerste hulp, niet nog meer te belasten. We trekken echter wel massaal met elkaar naar het natuurijs om vervolgens met gebroken botten een beroep te doen op de eerste hulp. Ik heb daar niemand over gehoord, maar dat kan aan mij liggen.

Ik vraag mij steeds meer af of het doel de middelen nog wel heiligt. Dat we in het begin van deze crisis zijn geschrokken en zo snel mogelijk van dat virus af wilden en maatregelen namen om de besmettingen voor te blijven snap ik heel goed. Echter zie ik nu ook enorm veel leed dat ontstaat door deze maatregelen. De burgemeester van Amsterdam deed een oproep om het leven voor jongeren weer wat gemakkelijker te maken. Ik ben niet haar grootste fan, maar in deze wil ik haar graag steunen. Ik zie hoe mijn zoon van bijna 20 jaar zich steeds meer terugtrekt. Hij houdt zich, voor zover ik weet netjes aan de maatregelen. Is voor de avondklok thuis en ziet zijn vrienden alleen online. Zijn studie verloopt al vanaf maart digitaal. Afgelopen week vertelde hij mij dat hij voor zijn nieuwe opdracht het veiligheidsbeleid van een grote drogisterij onder de loep moet nemen. Ik vroeg hem met wie hij dat ging doen. Hij gaf aan dat niet te weten. Hij kende ze niet. HIJ KENDE ZE NIET!! Hoe naar is dat. Je doet al ruim een half jaar dezelfde opleiding, en je kent je klasgenoten niet. Dit doen dus de coronamaatregelen met onze jongeren. Dit zou toch de tijd moeten zijn dat ze meningen tegen elkaar aanhouden, samen dingen ondernemen, feesten vieren of gewoon lekker chillen bij elkaar. Samen filosoferen over het leven en je zo af en toe heerlijk onbezorgd voelen. Dat is er dus niet voor ze.

Tegenwoordig moet ik mijn zoon weer elke dag  wekken en aangeven dat het verstandig is om op te staan en met zijn studie bezig te gaan. Echter snap ik steeds beter dat de intrinsieke motivatie voor hem moeilijk te vinden is. Studeren doe je namelijk vooral samen. Je hebt die ander nodig ter inspiratie, ontwikkelen of juist afzetten. Nu moet dat allemaal alleen.

De wereld staat in brand vanwege Corona, echter is de sluimerende veenbrand vele malen groter. Dus langzaam aan vraag ik me af of het doel de middelen nog wel heiligt.